“Hoe is het nu met?”
Zaterdag 23 februari, de dag dat Bianca uit isolatie mag. ’s Morgens vroeg naar het ontbijt om op tijd naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Langs mijn glaasje sap lichtte mijn telefoon op met de tekst: “Jezus” Dan zullen jullie denken: Kent Mick die ook? Nee hoor, het was ons Marjolein (m’n zus). Ze had helaas wel een bericht uit de hemel, ons moeder was er die nacht heen gevlogen. Dat was dus een mooi k*t bericht; het eerste dat ik Bianca kon gaan vertellen nadat ik haar al die isolatiedagen niet had gezien. In het ziekenhuis aangekomen mocht ik weer de kamer op. Toen ze me zag vloeiden er tranen, dit keer waren het 'happy tears' omdat we mekaar weer zagen. Alle bloedwaardes waren op pijl om de isolatie te doorbreken. ‘s Middags hadden we het ontslaggesprek met dr. Fedorenko. Ik had een lijstje met vragen opgesteld over zaken waar we thuis aan moesten denken of op moesten letten. Gedurende het gesprek werden al mijn vragen beantwoord zonder dat ik er 1 hoefde te stellen. Hij legde alles nog eens rustig uit en gaf ons een dossier mee waarin alles terug te vinden is, met het verzoek dit te delen met Bianca’s Nederlandse artsen. Dr. Fedorenko heeft geen enkel geheim, hij hoopt dat er meerdere landen volgen met zijn behandeling in de strijd tegen MS en dat hoop ik met hem mee. De volgende dag op zondag kreeg Bianca nog een laatste (5-uur durend) infuus, wat lekkere ziekenhuismaaltijden en nog 1 nachtje in het ziekenhuisbed. Maandag (25 feb.) op naar huis. Samen met Michelle (van Kiwi Dan) met de taxi naar het ziekenhuis. Mijn koffers moesten mee en het bedrag op mijn Trojka was niet meer toereikend. Michelle en Daniël zagen elkaar die ochtend pas weer voor het eerst, zijn isolatie duurde een dagje langer en het weerzien werd ook 1 dag uitgesteld door de zwangerschap van Michelle (die reden snap ik nog niet helemaal). Met z’n vieren hebben we een tijdje zitten buurten op de gang gevolgd door een middagdutje om Bianca voor te bereiden op de reis naar huis. Alle zusters en de 2 doctoren een paar klompjes gegeven als dank en souvenir en 'off we go'. Een uurtje in de auto en vervolgens op het vliegveld naar de businesslounge. Het was wel heel fijn om daar te mogen wachten op de vlucht want da duurde en da duurde. In de lounge kwamen we nog een paar bekenden tegen uit voetballand. Ik vroeg aan Pierre: “wil je op de foto?” “Da’s goed jongen” zegt ie. Ik zeg “Pierre dan moet je ff je camera pakken”. Ondertussen zat Bianca te praten met Theo Lucius, een aardige vent die oprecht geïnteresseerd was in ons Moskou-bezoek. Uiteindelijk zaten we dan in het vliegtuig, stonden nog ff in de rij om de vleugels te ontdooien en toen de lucht in. Aangekomen in A’dam rijd je dan nog een 25 min. rond in het vliegtuig om er vervolgens als laatste uitgehaald te [...]