Na wat technische problemen aan het vliegtuig en 3 uur vertraging waren ze daar dan eindelijk. Waar ik in Vlierden weleens een biertje met vrienden mag drinken in het plaatselijke praatcafé op de donderdagavond konden we dat deze donderdag in Moskou. Na aankomst ff inchecken en op naar het rode plein. Toen we goed en wel daar waren kwamen er 3 traditioneel geklede vrouwen op ons af. Ik zeg: "Ontwijken!" Maar nee, mijn medetoeristen gaan recht op hun doel af. Er worden foto’s gemaakt en vervolgens blijken de dames aardig Engels te spreken: you 2000,- , you 2000,- and you 2000,-. Dan worden de foto’s afgedrukt met een mobiele printer en waar je het dan denkt gehad te hebben is het nog eens 1000,- de man. Dat zijn nog eens herinneringen en gelukkig hebben we de foto’s nog. Een hele mooie tekening van Rick hadden ze meegekregen die we vervolgens naar het ziekenhuis zijn gaan brengen. De dienstdoende zuster gaf deze meteen aan Bianca en ik hoorde dat ze er erg blij mee was. We hebben even met Bianca gebeld en ze vond het erg fijn dat we er waren ondanks dat we haar niet mochten zien. Op dit moment zijn de bloedwaardes zoals ze horen te zijn wat dus goed is. Bianca is wel erg moe en heeft af en toe niet eens de kracht om te appen. Wees dus niet verbaasd als je haar appt en geen reactie krijgt. De volgende dag weer met z'n drieën richting het centrum om wat cultuur te snuiven. De hop on hop off bus in en het Russisch Oorlogsmuseum bezocht. Verder nog veel rondgekeken, gewandeld, eten, drinken etc. De volgende dag meer van hetzelfde want dat is toch wat je doet op zo’n citytrip. Die dag heb ik ook nog even een angst moeten overwinnen. Waar ik normaal al schrik heb als ik uit een diep bord eet gingen we die dag naar een panoramadak op 354m hoogte. Niet helemaal mijn ding maar het was toch wel mooi daarboven. Waar ik niet tot in details dit weekend ga omschrijven zeggen beelden soms meer dan woorden. Drie gezellige dagen zijn omgevlogen, bedankt dat jullie er waren.

En dan was er natuurlijk nog het stamcelfeestje. Waar bij de vorige stamcelfeestjes niet echt iets bijzonders was geregeld zag het er voor Bianca en Daniël echt feestelijk uit. Hiervoor gaan alle credits naar Michelle, de vrouw van kiwi Daniël. Zij heeft alles wat er op de foto’s te zien is georganiseerd. Ze is helemaal alleen (met baby in de buik) Moskou doorgegaan om onder andere die ballonnen te regelen en met die opgeblazen ballonnen in de taxi naar het ziekenhuis gegaan. Ook de champagne incl. glazen en al het andere had ze geregeld......en dan kom ik eraan met een doosje Ferrero Rocher. Maar goed, mijn aanwezigheid is natuurlijk al een feest op zich. Bij het ritueel waarbij dr. Fedorenko da spulleke (ben de naam kwijt) over de vloer giet kreeg iemand even hele koude voeten. De temperatuur hiervan is -196°c , maar ja wie komt er dan ook op z’n sokken naar een feest? Na de mooie woorden van dr. F. krijgen Bianca en Daniël een speldje wat symbool staat voor een nieuw leven en een soort van 2e geboorte. Zet 13 februari dus in je agenda want als er een 2e geboorte is komt er ook een extra verjaardag. Na een uurtje hielden we het voor gezien omdat Bianca toe was aan haar bed na een inspannende dag. Via deze link zou je het filmpje van het stamcelritueel moeten kunnen zien: Stamcelfeestje Bianca & Daniël De volgende morgen (donderdag) kwamen er enkele appjes binnen vanuit Düsseldorf; technische problemen. Die reis gaat even wat langer duren. Ik ben gaan ontbijten en op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zag ik de gele brief -welke isolatie betekent- al aan Bianca’s deur hangen. Op de gang kwam ik de doctor tegen en die zei dat ik nog wel even naar binnen mocht. De isolatie begint wanneer bepaalde bloedwaardes flink gedaald zijn, dit betekent dat je immuunsysteem kapot is. Dat klink niet best zal je denken maar dit was juist het doel van de behandeling. Het immuunsysteem wordt de komende week voor het grootste deel hersteld, het resterende deel gaat hierna nog enkele maanden in beslag nemen. Nog even de reacties op de blog van gisteren voorgelezen en toen hebben we afscheid genomen voor een weekje. Dit was geen dramatisch afscheid, we waren erop voorbereid en weten waar we het voor doen. Na afscheid komt er natuurlijk ook een weerzien. Als het goed is zetten 2 bepaalde iemanden nu voet aan grond in Moskou. Helaas gaan ze Bianca hier niet meer zien vanwege de iso en zullen ze het met mij moeten doen. Dat gaat ook wel goed komen, daarover later meer.

Vandaag was de grote dag, het terugplaatsen van de stamcellen. Vanmorgen vroeg opgestaan en de hele Russische wereld was weer wit. Of de mensen hier daar blij mee zijn betwijfel ik want het meeste van de vorige sneeuwval was net aan kant. In de ontbijtzaal was het vandaag zoeken naar een tafeltje, dat heb ik nog niet eerder gehad. Misschien waren deze mensen dan allemaal voor Bianca op de been?  Nope, na het ontbijt bleek het een uittocht van Japanners of Chinezen (ik kijk nie zo nauw) te zijn. Gedreven als die zijn probeerden ze nog een Guiness World Record poging te doen door met zoveel mogelijk personen tegelijk door de tourniquet te gaan. Ik zat niet in de jury maar kan zeggen: "deze poging is mislukt"; hij moet wel blijven draaien. Aangekomen in het ziekenhuis lag Bianca er relaxter bij dan ik had verwacht. Ze vond dit toch wel een dingetje, die stamcellen terugkrijgen. Voor vertrek hebben we een mooie documentaire mogen zien van iemand die hier al geweest is en daar was het terugplaatsen van de stamcellen best wel heftig om te zien. Dat was dus een beetje het beeld wat Bianca voor ogen had. Er werden allerlei draadjes en infusen aangesloten voor een goed verloop en het monitoren van het terugplaatsen. Waar dr. Fedorenko eerder de stamcellen als 'vloeibaar goud' betitelde noemde deze man het 'ketchup', daar kan ik dan wel weer om lachen. In 4 à 5 fases werden de stamcellen rustig teruggeplaatst. Waar ik tegen Bianca zei doe je ogen maar dicht als je het eng vindt had de doktor een ander idee, die bleef maar lullen. Het bleek te zijn om te zien en ervoor te zorgen dat Bianca niet wegviel.... Alles bij elkaar duurde dit een goei kwartier, daarna nog wat infusen door laten lopen en het was gefixt. Nu wordt het hard werken voor het verdere herstel waarbij we het volgende motto hebben: The only way is up! Op de foto is te zien dat ze mij hier al leren kennen. Dit zal Bianca ook hebben geholpen bij het voorspoedige verloop van de behandeling tot nu toe, er zit een engel naast haar bed. Tot morgen....

In sommige reacties word ik af en toe geprezen om mijn schrijftalent. Ik ben eens gaan nadenken hoe ik hier eigenlijk aan kom. Vroeger op de mavo kregen we de opdracht om tien boeken te lezen. Aangezien ik toen druk was met andere dingen had ik daar niet echt de tijd voor. De mondelinge overhoring kwam eraan, de eerste vraag ging over ‘Dorp aan de rivier’. "Over welke rivier gaat het boek?" Ik dacht dat moet 1 van de grote 3 in Nederland zijn en gokte: "De Maas".   BAM!  1 punt binnen.  Helaas bleef het ook bij dat ene punt maar kreeg ik nog een 3 voor de uitspraak van de andere antwoorden die ik toen verzon. Voor grammatica haalde ik altijd punten boven de 8, dus gemiddeld heb ik me er doorheen weten te worstelen. Tegenwoordig hoor ik weleens dat mijn uitspraak minder is maar mijn fantasie stukken groter wordt na een dozijn Palm. Door de jaren heen heb ik het beste van beide weten te combineren en daar komen dan onder andere deze blogs uit voort. Enfin, terug naar de orde van de dag. Ik ga uiteraard nog elke dag per tram naar het ziekenhuis. Vandaag en gisteren zo ergens rond de middag waar dan de laatste restjes chemo er bij Bianca in druppelen. Gisterenavond (zondag) had ze even een dipje en begon erg bleek te zien, dr. Fedorenko was er ook en kwam even kijken. Het bleek een beetje uitdroging te zijn als gevolg van de chemo. Een infuus met, wat ik heb begrepen, een suikeroplossing werd aangesloten en binnen 10 minuten kreeg Bianca haar kleur weer terug. Het ging weer een stuk beter en we hebben samen de film afgekeken waar we mee bezig waren. De derde chemo had ze eerder op die dag al slapend doorstaan en de vierde en laatste zit er net in terwijl ik dit schrijf.  Slapen, wat overigens ook een werkwoord is, is wat ze op het moment veel doet. Ik heb nog even met Bianca’s collega Kiwi Daniël gesproken en ook hij brengt zijn dagen momenteel grotendeels slapend door. Dit is vrij normaal in deze fase van de behandeling. Mijn werkplek in het ziekenhuis heb ik intussen maar weer opgegeven omdat deze ergonomisch niet zo verantwoord bleek. ‘s Avonds elke keer met een zere rug terug naar het hotel was geen doen. In de hotelkamer heb ik een bureautje waar ik af en toe wat kan werken, en verder breng ik de dagen door met een beetje Netflixen als ik niet bij Bianca ben. We mogen tot op heden niet klagen en doen dat dan ook niet. Hetgeen waar we voor hier zijn loopt redelijk voorspoedig en daar doen we het voor.

Bijna 2 weken zijn we nu al in Moskou maar mijn Russisch wordt er nog steeds niet veel beter op. 'Dankjewel' wordt uitgesproken als 'spassibas', dat is er eentje die ik wel weet. Vanmorgen bij het ontbijt snapte de man waar je ‘s morgens een ei door kunt laten bakken en ik elkaar niet helemaal. Ik kwam aanlopen bij zijn kookeilandje en vroeg beleeft om een ei. "What eggs?" zegt hij en kijkt me vragend aan. Er staat een grote mand met eieren dus ik wijs ernaar en zeg "Those eggs". Ik zie hem denken: O nee weer zo’n domme buitenlander en hij vraagt nogmaals "What eggs?".  Tja toen wist ik het ook ff niet en wees naar de bakjes met ingrediënten (ham-kaas-tomaat-ui en nog iets groens) om hem duidelijk te maken dat ik dat alles in mijn omelet wilde hebben. Toen hield hij twee eieren omhoog en ik had hem door, ik mijn duim omhoog en mijn 2 eieren omvattende omelet werd gebakken. Een vriendelijke "spassibas" van mijn zijde en ik ging heen. Twee chemo’s zijn we nu verder en behalve wat vermoeidheid geeft het niet veel last. Aan een kant is de vermoeidheid zelfs prettig; Bianca slaapt veel en rust daardoor goed uit. Het 'meevallen' van de chemo komt waarschijnlijk ook door de ervaring die ze hier hebben, ze krijgt namelijk enkele medicijnen die preventief werken zoals: antiviral, antibacterial, antifungal en PPI gastro protection. Ik weet niet precies wat het allemaal is, maar ze doet het er goed op. Verder draaide ik het matras even om toen het bed verschoond werd zodat ze wat fijner kon liggen. Dat bleek een goeie zet want de zuster vroeg of we (ze) een extra matras wilde hebben. Nu ligt er dus nog een extra soort luchtmatras op het bed waarvan je de hardheid kunt instellen, een stuk comfortabeler. Over het eten klaagt Bianca -integendeel tot bijna alle andere HSCT-ers- nog steeds niet. Ze heeft ook geen last van een vreemde smaak in de mond... maar komt die dan hebben we een preventief Smintje. Verder hebben we een laatje waar we af en toe iets uit kunnen halen. Bij gebrek aan voorleessessies uit eigen werk ben ik aan het grote boek van Isa begonnen. Isa heeft een dikke map samengesteld met wensen van velen van jullie voor Bianca, mij en de kinderen. De map is gevuld met kaarten, wensen, foto’s en tekeningen. Verder staan alle berichten erin die bij de donaties zijn geschreven waarvan ik deze wel een hele mooie, maar vooral bij Bianca passende, vind:  "Hoop dat ik kan bijdragen aan je toch al zo inspirerende positiviteit!"  Verder hebben we dus een aantal wensen zitten lezen waarbij ik soms met een brok in mijn keel zat. Daar had Dolf vroeger toch gelijk: Niet praten met je mond vol. Iedereen bedankt voor deze mooie boodschappen en Isa voor de zorgvuldige samenstelling. Spassibas! De in bovenstaande afbeelding opgenomen tekening incl. spreuk sprong er voor mij uit; een spreuk die ook niet zou misstaan [...]

Ik heb bij Bianca op de kamer een plekje ingericht om een beetje te kunnen werken, ik heb immers toch een business-visum. Dat is trouwens een nadeeltje aan een bezoek aan Rusland; dat visum. Je moet diverse dingetjes bij de verzekering regelen wat op zich niet zo lastig is. Het vervelende is dat voor de aanvraag je ticket moet corresponderen met je verblijf/visum, vrij logisch. Maar als je dan op een gegeven moment denkt, ik wil langer blijven dan ontstaat het probleem; da gi hem nie worre. Je moet dan 2 dagen het land uit. Yvonne had best nog even willen blijven. Ik heb haar voorgesteld een weekendje Oekraïne te doen maar Vlierden leek haar toch een veiliger idee. Met intussen 2 uitwonende zonen werd ze terug in Nederland verwelkomd door man en dochter als in een warm bad. Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn hier. Het lichaam van Bianca moet keihard werken en dat vergt natuurlijk wat. Gisteren toen ik binnenkwam schoot ze in tranen, ik dacht natuurlijk aan 'happy tears' om mij te zien, maar dat leek niet het geval. De tranen die elke keer blijven komen blijken waarschijnlijk toch een gevolg te zijn van de steroïde. Ook de buurman van Bianca, een 100+ wegende volwassen man, huilt tranen met tuiten. Ik heb ze beiden weten te troosten en weer door. De HSCT-ers trekken elkaar er doorheen met af en toe wat hulp van een carer. Nog maar weer eens een tip -deze aan de diverse wielergroepjes die Vlierden inmiddels rijk is-: Als er iemand huilend voorop koerst wordt het tijd voor een dopingtestje. Ploegfist, da komt toch meestal na de oogst? Laat dat feest maar beginnen: 2.100.000 st/kg zijn binnen en liggen nu in de vriezer tussen de frikandellen en bitterballen. Toen ik vanmorgen (woensdag) binnen kwam lag ze weer aan de oogstmachine. Ze zag er weer beter uit en had een lach op het gezicht toen ik binnenkwam. Even nadat ik binnen was werd de machine losgekoppeld en ging er nog een flesje steroïden in. Niet veel later kwam de doctor binnen met het goede nieuws. Dezelfde avond is de eerste neckline er alweer uitgegaan. We liggen op schema. s’ Avonds terug in het hotel kreeg ik bij de ingang een kaartje van een mooie dame in de hand gedrukt. Het werd me ineens duidelijk de dames in de lobby zijn gewoon een extra service van het hotel. Ik heb nu 10% korting maar net als de fitnessruimte is dit één van de faciliteiten waar ik toch maar geen gebruik van ga maken. Dan is het alweer donderdag. In het ziekenhuis aangekomen zit de 2e neckline er al in. Deze had een beetje pijn gedaan maar viel al met al ook wel mee (het is een harde die van ons). Vandaag een welverdiende rustdag waarna morgen de eerste van 4 dagen chemo begint. Deze manier van chemo is overgenomen uit Chicago is ons verteld. Wanneer de chemo in je lichaam komt gaat die zijn [...]

Gisteren (maandag) zijn we wat langer in het ziekenhuis gebleven omdat het de laatste avond hier was voor Yvonne. Op de gang zaten we met een heel aantal patiënten en carers (dat zijn wij). Onder de patiënten: een Ierse, een Moldaviër, een Amerikaan, een Engelsman, een Australische en een Australiër, Kiwi Daniël en natuurlijk een Vlierdense. Daniël is de stamcelmaat van Bianca, zij zijn dezelfde dag begonnen. Er werd gitaar gespeeld en vooral elkaar moed ingesproken over de nog te komen stappen. Vaak zit je met koppels in een bepaalde fase van de behandeling. Eigenlijk was het, ondanks het gebrek aan bier en bitterballen, gewoon gezellig. Wat later dan normaal kwamen Yvonne en ik aan in het hotel en daar hebben we wat figuurlijke boterhammen (🍺🍺) genomen omdat we het avondmaal hadden overgeslagen. Waar men zaait moet men oogsten. Die dag is aangebroken. Om 6:49 kreeg ik al het ochtendappje met een foto met daarop het 'oogst-apparaat'. 2.000.000 stamcellen per kilogram lichaamsgewicht moeten er geoogst worden en het liefst in 1 dag. Dit is ons streven, maar de oogst kan ook gewoon over 2 of zelfs 3 dagen verdeeld worden. In het ziekenhuis heeft Yvonne ons even haarfijn uitgelegd hoe het apparaat werkt. Een zak met bloedcellen, een zak met bloedplasma en 1 met stamcellen. Dat wordt rondgepompt en dat is het. De doctor komt binnen en legt de machine even uit en warempel het verhaal van Yvonne klopt nagenoeg. De machine komt uit de USA en pompt in totaal het bloed van Bianca 3 keer rond. Er wordt in deze cyclus 100 ml. aan stamcellen verzameld; door de doctor aangeduid als “vloeibaar goud”.  Alles loopt wederom voorspoedig. Ode. Yvonne dit is wat Bianca wou, jij mee naar Moskou. Samen veel gelachen en ook een traan, maar nu moet je al weer gaan. 1 keer heb ik je tot tranen weten te roeren, hmmm.. dit rijmt alleen op die 4 h..... Mede dankzij al jou werk en inzet ten volle, liep de crowdfund als een dolle. Willem-Alexander ik weet niet wat jij vindt? Maar deze vrouw verdient een lint. Wij vonden het heel fijn dat je er was lieve zus, namens Bianca en mij een dikke kus.❤️❤️❤️  

Een appje in de morgen is een dag zonder zorgen. Vanaf gisteren krijg ik elke avond een appje met "welterusten, ik ga slapen" en ‘s morgens "het gaat goed, de eerste pil zit er alweer in" of iets vergelijkbaars. Omdat Yvonne haar dagen in het Russische bijna geteld zijn, zijn we gisteren (zondag) samen nog maar eens hartje Moskou ingedoken. De metro wil voor ons niks meer zeggen dus op naar Vladimir. Wij een kaartje gekocht voor het Kremlin en naar binnen. Er waren nog een kleine 300 Japanners die hetzelfde idee hadden. De kathedralen binnen de Kremlinmuren zijn aan de binnenzijde van onder tot boven beschilderd. Schilderingen die stammen tot vanaf 1550, dus een nieuw likje verf lijkt mij wel gepast. Na het Kremlin nog even de basiliek met de negen torentjes ingegaan dus die kan ook worden afgevinkt. Het was intussen rond 1 uur dus vlug naar het ziekenhuis. Daar aangekomen ging alles weer zijn gangetje en we troffen weer een blije (tuurlijk omdat ze ons zag) Bianca aan. Twee collega’s van Bianca waren intussen uit isolatie en zaten op de gang met wat vriendinnen. We hebben even ons Iers en Australisch bijgespijkerd en zijn daarna nog even samen op de kamer gaan zitten. Bianca spreekt blijkbaar enkele buitenlandse dialecten want ze werd af en toe beter begrepen dan wij. Maandag, het ochtendappje was binnen dus wij gerust aan het ontbijt en op tijd naar het ziekenhuis. Vandaag is de dag: Hélène is jarig, in het ziekenhuis videogewhattsappt maar ook daar geen gehoor of blauwe vinkjes. Maar het andere van vandaag is: de neckline. Ietwat gespannen werd Bianca samen met collega Daniël uit Nieuw Zeeland meegenomen naar een andere afdeling waar ik niet mee naar toe mocht. Een goei half uur later kwam ze weer lachend terug, het stelde niks voor en het eerste infuus steroïde via de neckline loopt al. Het dagelijks aanprikken van infusen is achter de rug, vanaf nu gaat alles via de neckline. Ruim 28 jaar kennen Bianca en ik elkaar nu. Het begon in de Neerkant in de Treffer. Daarna ga je dan samenwonen en er komt een hond. Toen hebben we samen nog een huis gebouwd en er kwamen 3 mooie zonen. We hebben een caravan gekocht en gaan ieder jaar kamperen. Dan heb je tussendoor van die momenten dat je in de winkel staat voor het rek met matchende trainingspakken. Ik heb Bianca vaak proberen over te halen maar het is er nooit van gekomen. Zelfs nog een poging gedaan voor de aanschaf van dezelfde fietsen maar tevergeefs. Tot op de dag vandaag, de knoop is doorgehakt en vanaf nu hebben we (voorlopig) hetzelfde kapsel.       RESPECT SCHAT...... Foto's: links - Achterkant van het Nationaal Historisch Museum aan het Rode Plein; rechtsboven - binnenkant van een van de torens van de Basiliuskathedraal; rechtsonder - Michiel & Bianca; voor alle duidelijkheid Michiel links en Bianca rechts ;)  

Nou we zijn eruit. Het openbaar vervoer. Die gids van het begin zei: "Je moet bij de metro vragen om een 'Trojka' en wat geld erbij leggen dan kom je overal". Dus de eerste dag toen we naar het ziekenhuis gingen met het openbaar vervoer, ik en Yvonne het metro station in op zoek naar de Trojka. Ik naar dat loket en op mijn beste Engels zeg ik "Two Trojka" en leg Rub. 2000,- (€ 26,-) neer. Ze snapte er helemaal niks van en met wat handgebaren heen en weer werd de dame van het loket erlangs erbij gehaald die wel leek te verstaan wat ik met two bedoelde. Maar niet heus, de rij achter ons werd langer en langer en ik dacht “verrek mar mi oewu Trojka”. Dat gezegd da gedaan, kreeg ik 1 Trojka en Rub. 1900,- terug. Wij in de tram maar weer gewoon betaald en op naar het ziekenhuis. Gisteravond dus de eerste stamcel-injecties. Ik om 23:15 een appje naar Bianca hoe het was gegaan, 1 grijs vinkje kwam er in beeld. Kan gebeuren, ff geen internet verbinding. Ik lag te kijken naar Voetbal Inside en ondertussen mijn telefoonscherm in de gaten houdend. Dat 2e grijze vinkje kwam maar niet in beeld, laat staan de blauwe. Om 00:37, na VI een 2e appje maar wederom maar 1 grijs vinkje. Na wat woelen toch in slaap gevallen. ’s Nachts werd ik wakker voor 'n toiletbezoek, terug in bed keek ik op mijn telefoon. Het was 3:04, dus op het moment van de tweede stamcelinjectie ervaarde ik een stukje telepathie. Ik denk nou zal ze wel ff op haar telefoon gekeken hebben maar niks, nog steeds maar 1 grijs vinkje. Na een onrustige nacht ’s morgens gebeld maar geen gehoor. Ik werd redelijk paniekerig en appte Yvonne of we zonder ontbijt naar het ziekenhuis konden gaan. Die ging nog ff douchen dus ik moest nog wachten. De telefoon ging: "Hoi, met Bianca. Goed geslapen?"  "UUHH NEE! Heb je mijn apps niet gezien?" "Oo, nee ik kijk net pas op mijn telefoon". Die was zich van geen kwaad bewust. Maar goed er was ook iets waar Bianca zich druk over maakt….  Vergeet ik niemand bij het kopen van een souvenirtje. Toch maar gaan ontbijten en op naar het ziekenhuis. Maar niet zonder Trojka,  ons zullen ze niet hebben. Met die ene Trojka weer het metrostation in en toen zagen we wat automaten staan. Het bleek dat we de Trojka daar konden opwaarderen. Nog zo’n ding gehaald en i.p.v. de tram de metro in. Waar ons oriëntatie vermogen boven de grond al wat aan de magere kant is bleek dat onder de grond niet veel beter. Na twee haltes uitgestapt en na wat zoeken de weg naar het ziekenhuis gevonden. In de kamer troffen we een wat vermoeid uitziende maar wel vrolijke Bianca aan. Ze wilde er even uit. We dachten als we dan toch een Trojka hebben dan gaan we ook met de tram. Dit bleek eigenlijk veel beter te [...]

Ver van huis en toch dichtbij, zo voelt het hier. We zijn een eindje weg maar door de mogelijkheden die het internet biedt lijkt het toch dichtbij. Elke dag spreken en zien we de kinderen via whattsapp video. Dat is natuurlijk erg fijn, echter voel ik bij de dames toch wel dat het gemis groter is door het moederinstinct. Om ze dan weer helemaal op hun gemak en thuis te laten voelen heb ik de perfecte remedie gevonden. ’s Morgens als we in het ziekenhuis aankomen lees ik een stuk voor uit eigen werk. Ik zie ze dan weer helemaal opbeuren om vol goede moet een nieuwe dag te beginnen. Ik vervolg mijn verhaal met jullie reacties waar we alle drie nog blijer van worden, dus blijf ze sturen. Groen ligt dus, op de MS na blijkt Bianca helemaal gezond en sterk genoeg om te starten. Gedurende de week ben ik er ook wel achter gekomen dat er een hoop dingen zijn waarvan ik moet zeggen: “Da wist ik nie.” Zo vertelde de doctor dat de behandeling die Bianca gaat krijgen ontstaan is door een patiënt die leukemie en MS had. Net als in Nederland waar de behandeling toegepast wordt bij Leukemie patiënten, gebeurt dat hier ook al jaren, maar toen degene met Leukemie en MS na de behandeling nauwelijks tot geen MS activiteit meer vertoonde zijn ze hier verder gaan studeren en zo is het geheel ontstaan. Maar goed, toen we het goede nieuws kregen moest dat natuurlijk hier ook op gepaste wijze gevierd worden. Waar je Bianca blij mee maakt als we in het buitenland zijn is het bezoeken van marktjes en och daar word ik ook zo vrolijk van. Dus Bianca ingepakt en op naar de markt die in dit geval vlak achter het hotel ligt. Door het winterse weer was er maar, ik denk, een goeie 20% van de kraampjes bezet. Balen man. We zijn met weinig tevreden dus toch voldaan terug naar de hotelkamer om even op te warmen en uit te rusten. De tijd dat Bianca het ziekenhuis eventjes niet meer mag verlaten komt dichterbij. Dus voordat ze op ziekenhuisvoer moet teren hebben we samen even de BurgerKing bezocht. Na Bianca terug gebracht te hebben naar het ziekenhuis kreeg ik een whattsapp bericht van bepaalde iemanden uit Vlierden. Die zaten in het plaatselijke praatcafé te proosten op het nieuws en een goede afloop van de behandeling. Yvonne en ik dachten wie zijn wij dan om niet mee te proosten op het goede nieuws. In de lobby hebben we onder het genot van een biertje wat zitten ouwe hoeren en zijn we (jullie tijd) op tijd te bed gegaan. De volgende dag (1 feb.) begint het. Toen wij in het ziekenhuis aankwamen had Bianca al een steroïden-infuus achter de kiezen of beter gezegd; in de aderen. De komende dagen mag ze nog mee naar buiten dus goed ingepakt hebben we haar meegenomen (uiteraard pas nadat ik een stukje uit eigen werk had voorgelezen). Behalve “da ut [...]