Dus die mens was twee uur te laat. Maar goed wij wilden de stad toch nog wel ff zien. De auto in en op naar het centrum. Het is een goeie mens en hij weet veel van Moskou of hij heeft ons van alles wijs gemaakt. Zo ongeveer alles wat ie beschreef was of het grootste/oudste/mooiste of duurste ter wereld. Al met al is het wel een indrukwekkende stad. En een fijn dagje (28 jan.) dat we nog gedrieën hebben kunnen doen.

Wisten jullie trouwens dat we hier 2 uur vooruit lopen in de tijd? Ik wist da wel. Zo wist ik dus ook zondag al dat het niet de dag van AJAX zou gaan worden. Maar ja wie ben ik dan om dat te gaan vertellen? Das hetzelfde als een trouwe Studio Sport kijker een appje sturen met de uitslagen, dat doe je niet. Maar voor een blik in de zeer nabije toekomst kun je mij dus raadplegen.

29 jan. (een dag met een traan): Op naar het ziekenhuis. Wederom stond er een chauffeur klaar met een naambordje om ons in luxe naar het ziekenhuis te vervoeren. Eerst de achterdeur geprobeerd maar die was op slot. Op naar de volgende ingang met meer succes. De lift in naar de derde verdieping, ik dacht k*t dat zijn de kleinere kamers maar ook daar zat ie fout en we gingen terug naar de tweede. Een goede kamer recht tegenover de zusters bij het wifi acces point. Gelukkig kan Bianca dus lekker genieten van de Nederlandse Tv en Radio. Na gesetteld te zijn een eerste onderzoek; een hart filmpje. En wat bleek: Ze heeft een hart van goud. Maar ja ook da wist ik al.

Nog ff zitten buurten en toen kwam Anastasia ons vragen of we mee wilden naar een stamcelfeestje. Dit betekent het moment dat bepaalde patiënten hun stamcellen terug hebben gekregen. Dit wordt in de behandeling gezien als een wedergeboorte, er wordt symbolisch een vat met vloeibaar stikstof over de vloer gegoten waar de stamcellen tijdelijk in hebben gebivakkeerd. Een leuk moment om ook even de mede “strijders” te ontmoeten.

Bianca kreeg haar avondeten geserveerd na ’s middags ook al een warm bordje te hebben gehad. Wa daar op lag da wist dan weer niet. ’s Avonds kreeg ze aardappelpuree met bonen en een hoopje zeewier. Die zeewier had ik bij het hotel ontbijt ook al zien liggen, dus ik denk “wa een boer nie kent, da eet ie”:  Man, man, man, waar die smaak me aan deed denken deel ik beter niet op deze blog. Het moment kwam dat we Bianca achter moesten laten. Mijn tranen bedwingen en vlug naar buiten.

Een Uber taxi was gebeld en die zou klaar staan aan de poort. Niet dus. Yvonne en ik een beetje vertwijfeld rondgelopen bij de ziekenhuis uitgang waar een witte Nissan ons naar het hotel zou brengen. Op een gegeven moment komt een man naar ons toe die leek uit te stralen; waar bleven jullie nou? Hij zei: “Vega?” Dat is ons hotel dus we dachten dat zit goed. Een stukje verder stond zijn auto: een gele Skoda….  Toch ingestapt en veilig naar het hotel gebracht; een beetje vertrouwen in de mensheid.

Yvonne en ik moesten nog wat eten. Een restaurantje om de hoek was de plek. Het leek vol te zitten, maar er werd nog een tafeltje bijgezet op wat leek een dansvloer. Er stond een man bijna voor ons ze neus te zingen die mij deed denken aan een kruising tussen Danny de Vito (figuur) en Piet Veerman (zang maar dan Russisch). Het eten was goed.

Morgen, 30 jan., naar het ziekenhuis waar Bianca een lange testdag voor de boeg heeft. Gezien de kracht die ze heeft gaat ook dat weer goed komen en ze is in goede handen. Samen hebben we het volste vertrouwen; hoop doet leven.

до следующего раза