Ik heb bij Bianca op de kamer een plekje ingericht om een beetje te kunnen werken, ik heb immers toch een business-visum. Dat is trouwens een nadeeltje aan een bezoek aan Rusland; dat visum. Je moet diverse dingetjes bij de verzekering regelen wat op zich niet zo lastig is. Het vervelende is dat voor de aanvraag je ticket moet corresponderen met je verblijf/visum, vrij logisch. Maar als je dan op een gegeven moment denkt, ik wil langer blijven dan ontstaat het probleem; da gi hem nie worre. Je moet dan 2 dagen het land uit. Yvonne had best nog even willen blijven. Ik heb haar voorgesteld een weekendje Oekraïne te doen maar Vlierden leek haar toch een veiliger idee. Met intussen 2 uitwonende zonen werd ze terug in Nederland verwelkomd door man en dochter als in een warm bad.

Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn hier. Het lichaam van Bianca moet keihard werken en dat vergt natuurlijk wat. Gisteren toen ik binnenkwam schoot ze in tranen, ik dacht natuurlijk aan ‘happy tears’ om mij te zien, maar dat leek niet het geval. De tranen die elke keer blijven komen blijken waarschijnlijk toch een gevolg te zijn van de steroïde. Ook de buurman van Bianca, een 100+ wegende volwassen man, huilt tranen met tuiten. Ik heb ze beiden weten te troosten en weer door. De HSCT-ers trekken elkaar er doorheen met af en toe wat hulp van een carer. Nog maar weer eens een tip -deze aan de diverse wielergroepjes die Vlierden inmiddels rijk is-: Als er iemand huilend voorop koerst wordt het tijd voor een dopingtestje.

Ploegfist, da komt toch meestal na de oogst? Laat dat feest maar beginnen: 2.100.000 st/kg zijn binnen en liggen nu in de vriezer tussen de frikandellen en bitterballen. Toen ik vanmorgen (woensdag) binnen kwam lag ze weer aan de oogstmachine. Ze zag er weer beter uit en had een lach op het gezicht toen ik binnenkwam. Even nadat ik binnen was werd de machine losgekoppeld en ging er nog een flesje steroïden in. Niet veel later kwam de doctor binnen met het goede nieuws. Dezelfde avond is de eerste neckline er alweer uitgegaan. We liggen op schema. s’ Avonds terug in het hotel kreeg ik bij de ingang een kaartje van een mooie dame in de hand gedrukt. Het werd me ineens duidelijk de dames in de lobby zijn gewoon een extra service van het hotel. Ik heb nu 10% korting maar net als de fitnessruimte is dit één van de faciliteiten waar ik toch maar geen gebruik van ga maken.

Dan is het alweer donderdag. In het ziekenhuis aangekomen zit de 2e neckline er al in. Deze had een beetje pijn gedaan maar viel al met al ook wel mee (het is een harde die van ons). Vandaag een welverdiende rustdag waarna morgen de eerste van 4 dagen chemo begint. Deze manier van chemo is overgenomen uit Chicago is ons verteld. Wanneer de chemo in je lichaam komt gaat die zijn werk doen. Deze werking zwakt uiteraard ook weer af, dit gebeurt in ongeveer 24 uur. Je krijgt hier dan alweer de volgende toegediend waardoor de chemo 4 aaneengesloten dagen zijn werk doet. Dit worden waarschijnlijk een paar pittige dagen, maar ze is er klaar voor. In de woorden van Bianca: “Laat maar komen!”

 

Dank voor alle reacties op mijn blogs, we lezen ze samen elke keer door. De volgende blogs komen misschien wat minder frequent, want op een gegeven moment raak ik ook uitverteld.
Die reactie van jou Rick was fijn en bijzonder voor mama, dankjewel grote vriend.