Vandaag was de grote dag, het terugplaatsen van de stamcellen. Vanmorgen vroeg opgestaan en de hele Russische wereld was weer wit. Of de mensen hier daar blij mee zijn betwijfel ik want het meeste van de vorige sneeuwval was net aan kant. In de ontbijtzaal was het vandaag zoeken naar een tafeltje, dat heb ik nog niet eerder gehad. Misschien waren deze mensen dan allemaal voor Bianca op de been?  Nope, na het ontbijt bleek het een uittocht van Japanners of Chinezen (ik kijk nie zo nauw) te zijn. Gedreven als die zijn probeerden ze nog een Guiness World Record poging te doen door met zoveel mogelijk personen tegelijk door de tourniquet te gaan. Ik zat niet in de jury maar kan zeggen: “deze poging is mislukt”; hij moet wel blijven draaien.

Aangekomen in het ziekenhuis lag Bianca er relaxter bij dan ik had verwacht. Ze vond dit toch wel een dingetje, die stamcellen terugkrijgen. Voor vertrek hebben we een mooie documentaire mogen zien van iemand die hier al geweest is en daar was het terugplaatsen van de stamcellen best wel heftig om te zien. Dat was dus een beetje het beeld wat Bianca voor ogen had. Er werden allerlei draadjes en infusen aangesloten voor een goed verloop en het monitoren van het terugplaatsen. Waar dr. Fedorenko eerder de stamcellen als ‘vloeibaar goud’ betitelde noemde deze man het ‘ketchup’, daar kan ik dan wel weer om lachen. In 4 à 5 fases werden de stamcellen rustig teruggeplaatst. Waar ik tegen Bianca zei doe je ogen maar dicht als je het eng vindt had de doktor een ander idee, die bleef maar lullen. Het bleek te zijn om te zien en ervoor te zorgen dat Bianca niet wegviel….
Alles bij elkaar duurde dit een goei kwartier, daarna nog wat infusen door laten lopen en het was gefixt. Nu wordt het hard werken voor het verdere herstel waarbij we het volgende motto hebben: The only way is up!

Op de foto is te zien dat ze mij hier al leren kennen. Dit zal Bianca ook hebben geholpen bij het voorspoedige verloop van de behandeling tot nu toe, er zit een engel naast haar bed.

Tot morgen….