“We are going to do it”

Gisteren dus de testdag. Om 6:30 kwamen ze binnen voor de eerste bloedafname. Vervolgens wat wang en neusslijm, een bietje snot eigenlijk, en meten en wegen. Dit alles gebeurde gewoon op de kamer. Daarna allerlei röntgenopnames op een andere afdeling. Na die fotosessie door naar de echo afdeling. Menig overige patiënten ietwat chagrijnig omdat Bianca overal voorrang kreeg bij elk onderzoek. Maar goed die is ook iets belangrijker, ofwa? Om de details te besparen van de overige onderzoeken: alles is redelijk soepel verlopen en het hele testen vergde geen hele grote inspanning van Bianca. Maar na een halve dag door het ziekenhuis te zijn gegaan sloeg de vermoeidheid een beetje toe. De middag “pauze” kwam op het goede moment.

Na de middag kwamen ik en Yvonne weer in het ziekenhuis met uiteraard nieuwe energie voor Bianca. We hadden die bij ons in de vorm van chips, cola en chocolade. Dat ging erin als koek. Nu nog wachten op de MRI welke na 14:00 uur plaats zou vinden. En dat klopte het was inderdaad na 14:00 namelijk zo rond 15:00. Door een lange tunnel ondergronds werd Bianca naar de MRI afdeling gebracht. Ik en Yvonne werden weer genodigd voor het volgende stamcelfeestje. Deze hebben we overgeslagen met de gedachte: Geen feest als Bianca niet is geweest.

We zijn buiten even wezen wandelen waar de smeltende sneeuw een hoop vette brassie veroorzaakte. Ik weet niet of ik het zo goed omschrijf, maar ik weet dan ook niet wat de achterliggende gedachte is van de ook zo genoemde carnavalsmiddag op dinsdag in Vlierden. Daar staat zeker geen bras op het podium, dus misschien kan iemand mij dat eens uitleggen.

Bianca was toch op tijd terug voor het stamcelfeestje zo bleek toen wij weer in het ziekenhuis aankwamen. Die aankomst is best bijzonder. Door een stalen deur ga je een soort container in waar je door een metaaldetector moet, vervolgens toon je het bewijs van het ziekenhuis dat je er wat te zoeken hebt en dan wordt je door een -wat wij denken- militair, door een poortje gelaten om vervolgens weer door een stalen deur het ziekenhuis terrein op te mogen. Ook weer niet zo bijzonder dat het niet in 1 zin te beschrijven is, want dat is gelukt…(wel een lange).

Terug naar het hotel nog een biertje in de lobby besteld. Daar zaten een viertal ouwe hoeren. Jullie zullen nu denken die avond moet er veel gelachen zijn maar nee het waren die van dat andere soort. Ze zaten verspreid door de lobby te loeren naar een prooi. Nieuwsgierig als we zijn hebben we dit even af zitten kijken maar ze hebben die avond niet veel verdiend, denken wij.

De volgende dag na een wat onrustige nacht, je kent da wel een beetje liggen woelen, toch met wat zenuwen naar het ziekenhuis. We gingen immers de uitslag horen. Dr. Fedorenko nodigde ons uit op zijn kamer en gooide het hoge woord er meteen uit: WE ARE GOING TO DO IT! Na veel uitleg over de testuitslagen en de verdere behandeling werden we 1 voor 1 omhelsd en heengezonden….

Later weer meer…

Foto’s: links – de weg van tram naar hotel; rechtsboven – een maquette van het ziekenhuis en rechtsonder – het ziekenhuis.